[Jugo Info] Kosmet: il nuovo ultimatum dell’imperialismo europeo

---

APPEL PAR VIDEO: https://www.youtube.com/shorts/2CtdJltr-94

Appel du Clea à la solidarité avec Antioche, ville dévastée par le séisme qui a ébranlé la Turquie et la Syrie

SOS Antioche : récolte de fonds pour les victimes du séisme

Message du Clea – 12/02/2023
www.leclea.be/

ANTIOCHE C’EST une ville du sud de la Turquie de 200.000 habitants. 
ANTIOCHE C’EST (Antakya en turc, dans la province de Hatay) une ville riche de sa diversité. S’y côtoient sunnites, alaouites, chrétiens et Juifs. Y demeure également le dernier village arménien de Turquie : https://grainedestambouliote.com/visiter-antakya-hatay/
ANTIOCHE C’EST une ville riche de son histoire. S’y trouvent notamment la première église chrétienne au monde et la plus ancienne mosquée érigée en Anatolie. C’était également le point de départ occidental de la Route de la soie. 
ANTIOCHE C’EST FINI ! : https://www.youtube.com/watch?v=9jJLVwBPJ3Y
ANTIOCHE C’EST des milliers de morts, des dizaines de milliers de victimes :  https://fr.euronews.com/2023/02/10/reportage-dans-la-ville-turque-dantakya-aupres-des-rescapes-du-puissant-seisme
ANTIOCHE C’EST une ville condamnée par la cupidité de promoteurs immobiliers sans scrupule : https://www.7sur7.be/monde/un-coin-de-paradis-le-promoteur-d-une-residence-de-luxe-effondree-dans-le-seisme-arrete-en-turquie~a8654ce2/
ANTIOCHE C’EST une ville dont les habitants se sentent abandonnés par l’Etat, en plein désarroi face aux secours qui n’arrivent qu’au compte-gouttes : https://fr.euronews.com/2023/02/10/la-ville-dantakya-en-ruines-reportage-de-notre-correspondante-sur-place
ANTIOCHE C’EST une ville où la solidarité s’organise : https://www.francetvinfo.fr/monde/seisme-en-turquie-et-en-syrie/seisme-en-turquie-a-antioche-en-attendant-l-aide-internationale-la-solidarite-entre-habitants-s-organise_5650970.html
ANTIOCHE C’EST la ville d’où est originaire la famille de notre camarade Bahar Kimyongür. Sa maman vient de DIKMECE, un village niché dans la montagne au pied de laquelle s’étend Antioche. Son papa vient de SAMANDAG, une petite ville sur la mer à une vingtaine de kilomètres d’Antioche.

[english / srpskohrvatski / italiano]

Текстови Живадина Јовановића, бившег министра спољних послова СРЈ и оснивача Београдског форума за свет равноправних, обрнутим хронолошким редом

CS delle NU: Consiglio di Sicurezza delle Nazioni Unite

KLA: Kosovo Liberation Army (UÇK)

RFJ: Repubblica Federale di Jugoslavia (1992–2003)

ZSO: Comunità delle Municipalità Serbe [del Kosovo – prevista negli Accordi di Bruxelles del 2013]

EU CATEGORICALLY DEMANDS THAT SERBIA RECOGNIZES KOSOVO’S INDEPENDENCE — EX-MINISTER (Tuesday, 28 February 2023)

ПРИНЦИПИ ШТИТЕ ИНТЕРЕСЕ, А НЕ ОБРАТНО (уторак, 17 јануар 2023) [I PRINCIPI PROTEGGONO GLI INTERESSI, NON VICEVERSA]

IT IS PRINCIPLES THAT PROTECT INTERESTS, NOT THE OTHER WAY AROUND (Tuesday, 17 January 2023)

Thursday, 02 March 2023

Zivadin Jovanovic

The EU claims to be neutral [Kosovo] status-wise. Or at least, the EU has not declared parting ways with its status neutrality. Back in September 2019, the UN General Assembly welcomed “the readiness of the European Union to facilitate a process of dialogue between the parties”, on the basis of the EU’s declared status-neutrality. Тhis Scholz-Macron “proposal” is but an ultimatum requiring Serbia to recognize the illegal unilateral independence of the so-called Kosovo, accompanied by a list of threats of what will beset Serbia should she fail to abide. In addition, this ultimatum is declared to be the position of the entire EU. Its true nature is not altered by being presented to the Serbian public as “a US-backed, EU’s new negotiating framework”. An ultimatum will be an ultimatum, whatever the packaging.

We need to vocalize the truth: firstly, that the EU has drastically abandoned its status-neutrality and secondly, that the latest paper (whoever by written, joined, or backed) is proof of the European Union silently stepping out and beyond of the mandate given to it by the United Nations General Assembly.

I have no doubts whatsoever that this matter is of utmost importance for Serbia, and that it is a fool’s errand trying to act as if this is business as usual. Because if faced with the scenario where the legally binding decision of the UN Security Council are not observed, and the UN General Assembly political guidance on mandating the EU to “facilitate the dialogue between the parties” are disregarded, we have responsibility and duty to say out loud that this is not normal, not beneficial for mutual trust, and not acceptable for Serbia. Rather, it should not be normal or acceptable for any bona fide state member to the United Nations.

If we agree that the ongoing events concern the vital and long-term interests of Serbia, if we are confident that our positions and views are righteous, principled, and well-based – which we are – and if any party gets angered by this, we regret but nonetheless we have to stand our ground, and not retreat. We must not get carried away by a current state of play, or get swayed by any short-term interests. We must discern strategic trends and articulate our positions based on our own experiences, lessons taught by history, and overall trends as evaluated from all important aspects instead of any single angle.

I am afraid that, as a country and a nation, we have been continuously exposed to an excessive influence of the West’s one-sided propaganda, views, and interests. This cannot be good for us, not even if stemming from good intentions; when creeping in as a precursor to the strategy of hegemony and domination, it can be plainly disastrous.

The one true key to peace, security, and a better life for all nations in the Balkans, including the Serbian and Albanian people, lies in the observance of the fundamental principles of international law, the UN Charter, and the consistent implementation of UNSC Resolution 1244.

None of the above is to be found in the so-called Scholz-Macron plan, presented to the public as a sort of “EU’s new negotiating framework, US-backed” or a “Basic Agreement” between Serbia and the so-called Kosovo.

The Scholz-Macron plan is not a framework for negotiations, or for any just or sustainable solution. This is a plan to crush Serbia. If possible, with the consent of Serbia.

If the Scholz-Macron plan is the key to anything, the least of all is it a key to peace, stability and progress of any region, nation, or Europe as a whole. It is the plan for the total domination of the USA-led NATO over the Serbian people and the Balkans, and for setting the Balkans as the strategic stage in the global war against Russia and China. It is the juggernaut plant to keep crushing Serbia and the entire Serbian nation in the Balkans. If their plan had had any good intentions, they would have made an effort to at least refer to the UN Security Council guarantees vis-à-vis Serbia, given by their predecessors on June 10, 1999. If they were principled, if they really respected principles and international law, if they pursued a predictable politics as they expect others to do, why would they stay clear from the United Nations and the decisions taken by the Security Council! Since they were not, and did not, Serbia should remain true to herself, to her people, ancestors, historical heritage and enduring achievements belonging to the world civilization.

Why did they need Meloni? To help Macron water down his not-so-honorable role in ‘duet’ with Scholz? Or to jointly bolster the EU dimension of the ‘Plan’? Or maybe help Rome, as a neighbor, claim a piece of merit for the connived incarnation of Greater Albania? Apart from the USA as mastermind, the trio still misses Rishi Sunak to reprise the role of Neville Chamberlain, so to make rerun of the 1938 “saving the peace” in Berchtesgaden at least as convincing as its premiere was 85 years ago.

Under the “Brussels Agreement” of 2013, Serbia withdrew her legal and constitutional order and institutions in the north of the Province. In turn, albeit in paper only, Serbia ensured the Community of Serbian Municipalities (the CSM) with executive powers. Now, after ten years of ‘stretching the rope’ to the point of snapping, it looks like Serbia’s adversaries, the same one that Serbian leadership swears are the ‘only alternative’, are set on forcing Serbia to pay once more for the establishment of the CSM, that is, an incapacitated CSM fashioned pursuant to the so-called Kosovo Constitution. For this meagre gain, Serbia is expected to agree that the Scholz-Macron plan/agreement is a good basis for the resumption of negotiations that will lead to, and result in, the conclusion of a “comprehensive and legally binding agreement on normalization”.

Then, the USA, the EU, NATO and Priština will proclaim and explain that ‘normalization’ means mutual recognition, establishment of ‘good neighborly relations’, respecting reciprocity, sovereignty and territorial integrity of ‘parties’ and the so-called Kosovo’s full membership in international organizations including the UN, and the like. If Serbia does accept what was devised by those always brewing a same plot for her, she might as well articulate her consent in a different way, but this in itself would not alter the unfolding of events much to the detriment of Serbia.

It is very dicey to rely on the guarantees given by those already proven to have never kept their word, instead of insisting on the existing guarantees given by the UN Security Council and by those who have differing worldviews and who support the sovereignty and territorial integrity of Serbia. The latter comprise almost 2/3 of the world, whose relevance in global relations is increasing, rather than decreasing. The pressures and gravity of the situation in which Serbia finds herself are not and cannot serve as justification for shifting away from the rights, principles and existing guarantees. Quite the contrary.

Translated by Branislava Mitrovic

уторак, 28 фебруар 2023

Кад кажемо да нећемо признати тзв. Косово то не значи да ћемо се понашати као да нам није прихватљив само израз, реч  „признање“ већ суштина појма „признања“. Србији нису прихватљиве скривалице индиректног, прећутног признања каквих има, готово, у сваком члану Шолц-Макроновог „Основног споразума Косова и Србије“, од наслова на даље.
Кад кажемо да нисмо за чланство тзв. Косова у Уједињене нације, то није довољно. Недостаје – јасан и недвосмислен став да ће се се Србија борити свим правним, дипломатским и политичким средствима, против чланства тзв. Косова у било којој међународној организацији суверених држава, поготову против чланства у ОУН и да ће, ослонцем на пријатеље широм света, активност у том правцу водити непрекидно све док се у потпуности не примени резолуција СБ УН 1244.
Шта НАТО/ЕУ могу радити и постићи без или против Србије то знамо, али нека не очекују да ми то рекламирамо, или да у томе  сарађујемо. Србији су други партнери важни онолико колико поштују Србију, њене легитимне интересе и достојанство. 27.02.2023.

Живадин Јовановић

TRADUZIONE AUTOMATICA:

Martedì 28 febbraio 2023

Quando diciamo che non riconosceremo il cosiddetto Kosovo, questo non significa che agiremo come se non accettassimo solo l’espressione, la parola “riconoscimento”, ma l’essenza del termine “riconoscimento”. La Serbia non accetta sotterfugi di riconoscimento indiretto, tacito, come si trovano in quasi tutti gli articoli dell’ “Accordo di base del Kosovo e della Serbia” di Scholz-Macron, dal titolo in avanti.
Quando diciamo che non siamo favorevoli all’adesione del cosiddetto Kosovo alle Nazioni Unite, non basta. Ciò che manca è una posizione chiara e inequivocabile secondo cui la Serbia contrasterà con tutti i mezzi legali, diplomatici e politici l’adesione del cosiddetto Kosovo a qualsiasi organizzazione internazionale di Stati sovrani, in particolare contro l’adesione alle Nazioni Unite, e, facendo affidamento sugli amici in tutto il mondo, l’attività in quella direzione sarà condotta ininterrottamente fino a quando la Risoluzione 1244 del Consiglio di Sicurezza delle Nazioni Unite non sarà pienamente attuata.
Sappiamo cosa possono fare e ottenere la NATO/UE senza o contro la Serbia, ma non aspettatevi che lo pubblicizziamo o collaboriamo. Gli altri partner sono importanti per la Serbia nella misura in cui rispettano la Serbia, i suoi legittimi interessi e la sua dignità. 27.02.2023.

Zivadin Jovanović

петак, 24 фебруар 2023

Шолц-Макринов папир није предлог јер праћен листом претњи “страни” која га не прихвати. Није преговарачки оквир јер се. зове “Основни споразум” а не “Основни преговарачки оквир”.

Уколико би био потписан “основни споразум” би представљао прекретницу као први правни основ и први међународно-правни извор  права и обавеза “страна” обезбеђујући визу правног основа за све будуће акте и споразуме “страна”. Ништа од свега потписаног пре тзв. Основног споразума, ако буде потписан, укључујући и тзв. Бриселски споразум од 2013. нема правну основу нити је извор права. Сетимо се да је Уставни суд Србије својевремено прогласио Бриселски споразум за политички, неправни акт.

 То би био први билатерални споразум између Србије и тзв. Косова, први случај у историји да Србија призна да прихвата тзв. Косово као себи равног међународног правног субјекта и суседа, дакле као страни ентитет и субјекат. 
Тај тзв. 
Оновни споразум Запад (ЕУ/НАТО) ће надаље третирати као стуб суседских односа две независне државе, као правни акт веће правне снаге од Устава Србије и тзв. Устава тзв. Косова. Предпостављене другачије интерпретације служиле би само за локалне, унутрашње потребе што би Запад толерисао све док процес суштински теле у складу са његовим геополитичким интересима.

Шолц/Макроновим тзв. Основним споразумом “стране”, готово успутно, прихватају обавезу да потпишу “свеобухватни правно обавезујући споразум о нормализацији”. Из те. сада међународно-правне обавезе (тј. ако се потпише Шолц-Макронов “Основни споразум”) , ни једна “страна”, дакле, ни. Србија, више не може изаћи. А шта је “нормализација” тумачиће, не Србиија, него ЕУ/НАТО. ЕУ и НАТО не скривају да то, у крајњој линији, значи успостављање дипломстских односа озмеђу Србије и тзв. Косова. Јасно је да ће Београд тврдити да то није тако и да то не прихвата. Проблем је што би одговор  ЕУ/НАТО био да се Београд већ одрекао противљења прихватањем Шолц/Макроновог тзв. Основног споразума. 
Евентуалним потписивањем Шолц/Макроновог тзв. Основног Споразума Србија би ризиковала да  остане без велике међунродне подршке суверенитету и територијалном интегритету и да остане на милост и немилост носилсца хегемонизма и експанзије.

То би уједно био крај процеса отпризнавања и отварања врата за нова прузнања илргалног отцепљења укључујући и од неких чланица РУ које су то до дада одбојале. 
Надајмо се да смо довољно зрели, да ћемо се вратити међународном праву, рез. СБ УН 1244и, свом Уставу и достојанству.

Право и принципи међународних односа су најпоузданији ослонац мира, безбедности и напретка. Запостављање и омаловажавање  принципа и права, на једној и повлађивање  богатим западним отимачима српске државне територије, на другој  страни, тешко се може подвести под српски или цивилизацијски интерес.

Живадин Јовановић

TRADUZIONE AUTOMATICA:

Venerdì 24 febbraio 2023

Il documento Scholz-Macron non è una proposta perché è accompagnato da un elenco di minacce alla “parte” che non l’accetta. Non è un quadro negoziale perché denominato “Accordo di base” e non “Quadro negoziale di base”.

Se l'”accordo di base” dovesse essere firmato, esso rappresenterebbe una pietra miliare in quanto prima base giuridica e prima fonte giuridica internazionale dei diritti e degli obblighi delle “parti”, fornendo una base giuridica per tutti i futuri atti e accordi tra le ” parti”. Niente di quanto firmato prima del cosiddetto accordo di base, se firmato, compreso il cosiddetto Accordo di Bruxelles del 2013, ha base giuridica né è fonte di diritto. Ricordiamo che la Corte costituzionale della Serbia una volta ha dichiarato l’Accordo di Bruxelles come atto politico illegale.

[Il piano Scholz-Macron] sarebbe il primo accordo bilaterale tra la Serbia e il cosiddetto Kosovo, il primo caso nella storia in cui la Serbia ammette di accettare il cosiddetto Kosovo come soggetto giuridico internazionale paritario e vicino, quindi come entità e soggetto straniero. 
Quel cosiddetto Accordo occidentale (UE/NATO) continuerà ad essere trattato come un pilastro delle relazioni di vicinato tra due Stati indipendenti, come un atto giuridico di maggiore forza legale rispetto alla Costituzione della Serbia e alla cosiddetta Costituzione del cosiddetto Kosovo. Le diverse interpretazioni assunte servirebbero solo a esigenze locali, interne, che l’Occidente tollererebbe fintanto che il processo fosse sostanzialmente in linea con i suoi interessi geopolitici.

Nel cosiddetto accordo-base Scholz-Macron le “parti” accettano quasi per caso l’obbligo di firmare un “accordo globale giuridicamente vincolante sulla normalizzazione”. Da quello derivano obblighi giuridici internazionali (cioè, se viene firmato il “Basic Agreement” di Scholz-Macron) da cui nessuna singola “parte”, quindi nemmeno la Serbia, potrebbe più defilarsi. E ciò che è “normalizzazione” sarà interpretato, non dalla Serbia, ma dall’UE/NATO. L’UE e la NATO non nascondono che, in ultima analisi, ciò significa l’instaurazione di relazioni diplomatiche tra la Serbia e il cosiddetto Kosovo. È chiaro che Belgrado affermerà che non è così e che non lo accetta. Il problema è che la risposta UE/NATO sarebbe che Belgrado ha già rinunciato alla sua opposizione accettando il cosiddetto Accordo di base Scholz-Macron.
Con l’eventuale firma del cosiddetto Accordo di base Scholz-Macron, la Serbia rischierebbe di rimanere senza grande sostegno internazionale per la sua sovranità e integrità territoriale e di essere alla mercé del portatore dell’egemonia e dell’espansione.

Sarebbe anche la fine del processo di riconoscimento e l’apertura a nuove dichiarazioni di secessione illegale, anche da parte di alcuni membri della EU che finora l’hanno respinta. 
Speriamo di essere abbastanza maturi per tornare al diritto internazionale, alla Risoluzione del CS delle NU 1244, alla sua Costituzione e dignità.

Il diritto e i principi delle relazioni internazionali sono il supporto più affidabile per la pace, la sicurezza e il progresso. Trascurare e sminuire principi e diritti, da un lato, e assecondare i ricchi usurpatori occidentali del territorio statale serbo, dall’altro, difficilmente possono essere alla base dell’interesse serbo o della civiltà.

Zivadin Jovanović

четвртак, 23 фебруар 2023

Затезањем око ЗСО Запад подиже  вредност улога да би се Куртијево прихватање ЗСО (уз или без поштовања Устава тзв. Косова) представило као велики уступак Србији и Србима на КиМ а за узврат обезбедило да Србија прихвати Шолц-Макронов «Основни споразум».
Прво издање ЗСО било је предвиђено тзв. Ердутским споразумом о Сремско-барањској  области од 1995. којој су јавно придавана својства гарантоване аутономије за Србе у Хрватској. Време је показало да је то био само  краткотрајни мамац за лидере Срба да лакше прогутају реинтеграцију Источне Славоније у поредак Хрватске.
Прихватање данас гаранција и решења оних који га деценијама неуспешно намећу санкцијама, бомбама и уценама било би велики хазард за Србију.
Док јасно и одлучно трагамо за мирним. праведним и одрживим решењем на основу принципа међународног права, резолуције СБ УН 1244 и Устава имамо ослонац и подршку, без тога смо на изволте.
Сметају ми тезе као да је Србија имела на ЕУ/НАТО крошњи, или буџету, којој се може претити прекидом исхране ако је непослушна.  

Живадин Јовановић

TRADUZIONE AUTOMATICA:

CHI SONO I GARANTI?

giovedì 23 febbraio 2023

Sostenendo la ZSO, l’Occidente alza il valore della posta in gioco per presentare l’accettazione della ZSO da parte di Kurti (con o senza rispetto per la cosiddetta Costituzione del Kosovo) come una grande concessione alla Serbia e ai serbi in Kosovo, e in cambio garantire che la Serbia accetti l'”accordo di base” Scholz-Macron.
La prima edizione della ZSO era prevista nel cosiddetto Accordo di Erdut sulla regione Sremsko-Baranja del 1995, a cui sono state pubblicamente attribuite le caratteristiche di autonomia garantita per i serbi in Croazia. Il tempo ha dimostrato che era solo un’esca a breve termine per i leader dei serbi per inghiottire più facilmente la reintegrazione della Slavonia orientale in Croazia.
Accettare oggi le garanzie e le soluzioni di coloro che per decenni hanno imposto senza successo sanzioni, bombe e ricatti sarebbe un grande pericolo per la Serbia.
Mentre cerchiamo chiaramente e risolutamente la pace, una soluzione giusta e sostenibile basata sui principi del diritto internazionale, della Risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite e della Costituzione, abbiamo sostegno e appoggio, ma senza rimaniamo da soli.
Mi danno fastidio tesi come se la Serbia fosse vischio sulla corona UE/NATO, o sul bilancio, che può essere minacciato di interruzione alimentare se disobbediente.  

Zivadin Jovanović

уторак, 21 фебруар 2023

Шолц-Макронов „Предлог Основног споразума» о статусу српске покрајине Косово и Метохијија (како је објављен у медијима, а није демантован) је у супротности са Уставом Србије и резолуцијом СБ УН 1244 коју Србија поштује и на коју се позива. Ни једна од земаља тзв. Квинте, па ни Немачка и Француска, није саопштила да не поштује резолуцију СБ УН 1244.
Шолц-Макронов «Предлог» представља се у јавности као «нови преговарачки оквир ЕУ, уз подршку САД». Уколико цивилизација поштује своје принципе и кохерентност система владавине оправа, онда је јасно да легитиман преговарачки оквир може бити само онај који је у оквиру резолуције СБ УН 1244. и Устава Србије као чланице УН, ОЕБС и СЕ. Ни један преговарачки оквир који није у складу са резолуцијом СБ УН 1244 и Уставом Србије није легитиман, легалан нити прихватљив за Србију, као ни за, бар, 2/3 човечанства. И најновија отпризнавања сведоче о привржености велике већине чланица ОУН принципима међународног права и одлукама СБ УН.
ШОЛЦ-Макронов  „предлог“ нит је предлог, нит «преговарачки оквир». Предлог није зато што иза њега стоје листе претњи последицама за «страну» која га не прихвати. Симетрија претњи према «обема странама» је замка којом се пројектује неутралност «медијатора», јер је добро знано да се «претње» Запада према Приштини (тзв.ОВК) никада не остварују, не, бар, од 1995. до данас.
Преговарачки оквир није јер садржи готова решења за суштинска питања статуса каква одговарају носиоцима доминације Запада, а не Србији и српском народу. Уколико би икада ико то прихватио у име Србије, Приштина од тог часа више не би имала интереса за било каквим разговорима, јер би јој пут ка чланству у УН, НАТО, као и ка уједињењу са Албанијом био широм отворен.

Живадин Јовановић

TRADUZIONE AUTOMATICA:

Martedì 21 febbraio 2023

La “Proposta di accordo di base” Scholz-Macron sullo status della provincia serba del Kosovo e Metohija (come pubblicata dai media e non smentita) contraddice la Costituzione della Serbia e la Risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite, che la Serbia rispetta e a cui fa riferimento. Nessuno dei cosiddetti paesi della Quinta, né Germania e Francia, hanno annunciato di non conformarsi alla Risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite.
La “Proposta” Scholz-Macron si presenta al pubblico come “un nuovo quadro negoziale per l’Ue, con il sostegno degli Usa”. Se la civiltà rispetta i suoi principi e la coerenza del sistema di governo, allora è chiaro che il quadro negoziale legittimo non può che essere quello che si trova all’interno della Risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza dell’ONU e della Costituzione della Serbia come membro dell’ONU, dell’OSCE e del Consiglio d’Europa. Nessun quadro negoziale che non sia conforme alla risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite e alla Costituzione della Serbia è legittimo, legale o accettabile per la Serbia, così come per almeno i 2/3 dell’umanità. Anche i riconoscimenti più recenti testimoniano l’impegno della stragrande maggioranza dei membri delle Nazioni Unite nei confronti dei principi del diritto internazionale e delle decisioni del Consiglio di sicurezza dell’ONU.
La “proposta” Scholz-Macron non è una proposta né un “quadro negoziale”. Non è una proposta perché dietro ci sono liste di minacce di conseguenze per la “parte” che non l’accetta. La simmetria delle minacce verso “entrambe le parti” è una trappola utilizzata per proiettare la neutralità del “mediatore”, perché è noto che le “minacce” dell’Occidente verso Pristina (il cosiddetto KLA) non si realizzano mai, almeno dal 1995 ad oggi.
Non è un quadro negoziale perché contiene soluzioni già pronte per questioni di status essenziali che si adattano ai portatori del dominio occidentale, non alla Serbia e al popolo serbo. Se mai qualcuno lo accettasse a nome della Serbia, Pristina non sarebbe più interessata a nessun colloquio, perché la strada per l’adesione all’ONU, alla NATO, così come all’unificazione con l’Albania sarebbe spalancata.

Zivadin Jovanović

IN ENGLISH: Ultimatum – True Name for a ‘Basic Agreement’ Proposal (by Živadin Jovanović, formerly Yugoslav Minister of Foreign Affairs – January 21, 2023, Belgrade)

Живадин Јовановић

Уколико је текст „Основног споразума“ о Косову и Метохији који дуже време кружи у медијима на албанском а од 20. јануара и на друштвеним мрежама, на српском, бар близак аутентичном, може се рећи да то није споразум, осим што се тако зове и има чланове, већ ултиматум да Србија у пракси (de facto) призна насилну сецесију своје Покрајине. Текст приписан лидерима две највеће демократије у Европи Макрону, председнику Француске Шолцу, канцелару Немачке, као ауторима, представља још једно грубо кршење резолуције СБ УН 1244, основних принципа демократских међународних односа, Повеље УН, Париске повеље и Завршног документа ОЕБС. Текст инспирисан силом и величином, понижава Србију и српски народ налажући да Србија испоштује равноправност, суверенитет, територијалн интегритет и државне симболе тзв. Косова и свих других држава, осим свој сопствени   суверенитет, територијални интегритет и своје међународно признате границе потврђене од стране УН, ОЕБС, других МО, као и од специјалне Бадинтерове комисије.
 
Шолц-Макроново папир захтева да се Србија не противи чланству тзв. Косова у свим међународним организацијама, укључујући УН. Од Србије се очекује да сарађује у разграђивању сопствене целовитости, сопственог уставног поретка и међународног угледа како „случај Косова“ нико не би могао да користи као преседан за једностране сецесије. У прихватању ултиматума од стране Србије аутори виде пут да пет чланица ЕУ и 4 чланице НАТО (Шпанија, Румунија, Словачка, Грчка и Кипар) признају тзв. Косово и да тако залече унутрашње нејединство у ЕУ и НАТО. Циљ је, такође, да се на Србију као жртву агресије НАТО 1999. превали сва одговорност за жртве, разарања и последице коришћења оружја са осиромашеним уранијумом. Коначно, да се Србија уврсти у тзв. „савез демократија“ успостављен да буде фронт против Русије и Кине.
 
Тзв. предлог Шолца и Макрона претворен у иницијативу ЕУ коју подржавају САД и најновије активности «петорке» у Београду представљају узурпацију и прејудицирање права и одлука СБ УН као јединог органа за питања мира и безбедности, ниподаштавање резолуције СБ УН 1244 као општеобавезујућег правног акта највише снаге, увлачење  Србије као мирољубиве, војно неутралне и независне земље, у глобалну коннфронтацију. Ово безобзирно, једнострано и самовољно понашање, осим што је антисрпско, бременито је несагледивим последицама.
 
Косово и Метохија није у замрзнути конфликт како се то тврди на Западу и понавља у Београду, нити се решава ултиматумом Србији. Прихватањем ултиматума не спашавају се ни мир ни безбедност Срба у Покрајини. Тако се само гомила конфликтни потенцијал, подстичу други сепаратизми, понижава Србија и српски народ. Прави узрок и срж проблема око Косова и Метохије је у геополитици доминације и експанзије водећих сила Запада на Исток. НАТО свим силама настоји да тзв. Косово и целу Србију, претвори у одскочну даску за експанзију на Исток, да Србију окрене против Русије. Тај проблем се не може решити прихватањем ултиматума већ инсистирањем на поштовању Устава, међународно признатих граница Србије и резолуције СБ УН 1244. И када би прихватила ултиматум Срби на Косову и Метохији ће и даље бити небезбедни, одузету имовину им нико неће вратити, 250.000 протераних Срба и других неалбанаца и даље неће моћи да остваре право на слободно и безбедно враћање, српска државна и друштвена имовина остале би и даље узурпиране. Србија треба да буде свесна да би прихватање ултиматума само допринео убрзању опасних трендова конфронтације и ескалације, како у регионалним тако и у европским размерама.
 
Евентуална сагласност Србије за чланство тзв. Косова у УН и друге МО значило би признавање његовог међународно-правног субјективитета са свим последицама од ескалације до стварања Велике Албанијe на рачун државних територија Србије и више других балканских држава. Има ли у Србији још икога ко би поверовао у нове гаранције и обећања Запада? Зар нас није и Ангела Меркел колико јуче упозорила да се клонимо њихових гаранција! Или је наша лаковерност прешла у фазу без граница!
 
Обећања самоуправе за Србе, заједнице српских општина («по уставу Косова», Шоле), «формализовање статуса СПЦ» ни најмање не мењају карактер Шолц-Макроновог (ЕУ) ултиматума, зато што је суштина у захтеву да Србија фактички, а потом и формално-правно, призна независност тзв. Косова, његово чланство у УН и друге МО. Све друго је део, мање или више убедљиве, дипломатске козметике и тактике «чувања образа» жртве.
 
Историја опомиње да се мир, стабилност и бољи живот не чувају прихватањем ултиматума на штету суверенитета и територијалног интегритета. И тзв. Минхенски споразум из 1938. о одузимању Судетске покрајине од Чехословачке, ултиматум рађен иза леђа Русије, ондашњи лидери Немачке, Француске, Италије и Велике Британије јавно су представљали као спашавање мира у Европи. Веома је опасно што садашњи лидери наведених земаља Запада нису свесни лекција такве историје.
 
Однос према Уставу, резолуцији СБ 1244, међународно признатим границама Србије и међународном праву нису ствар ултиматума или једнократне погодбе већ односа према  опстанку Србије као старе европске државе и српске нације као фактора мира, стабилности и напретка на Балкану, у Европи и свету. Такав статус и углед Србије потврђује и већина земаља света, око 2/3 становника планете, који нису, нити желе да признају илегалну творевину као државу, укључујући и не мали број земаља које су, на молбу Србије, повукле своја ранија признања не плашећи се ултимативних притисака Запада да то не чине.

TRADUZIONE:

L’ultimatum dell’Occidente alla Serbia

Belgrado 21 gennaio 2023

Anche se il testo dell”Accordo di base’ presentato dai “Grandi Cinque” occidentali (Ue, Usa, Germania, Francia, Italia) su Kosovo e Metohija, che circola da tempo sui media albanesi e dal 20 gennaio anche sui social network serbi, è molto vicino a quello autentico, non può essere visto come una sorta di accordo, ma piuttosto come un ultimatum che costringe la Serbia a riconoscere de facto la secessione forzata della sua provincia.

Il documento, originariamente attribuito al presidente francese Macron e al cancelliere tedesco Scholz, leader delle due più grandi democrazie europee, si distingue come un’altra grave violazione della risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite, del principio fondamentale delle relazioni internazionali democratiche, della Carta delle Nazioni Unite, della Carta di Parigi, e l’Atto finale di Helsinki dell’OSCE.

Questo testo sta umiliando la Serbia e la nazione serba, dicendo alla Serbia di osservare l’uguaglianza, la sovranità, l’integrità territoriale e le insegne di stato del cosiddetto Kosovo e, del resto, di tutti gli altri Stati, tranne che mantenere la sua sovranità, l’integrità territoriale e i suoi confini, riconosciuti a livello internazionale e confermati come tali dall’ONU, dall’OSCE, e da altre organizzazioni internazionali e dal Comitato Arbitrale di Badinter.

Il documento Scholz-Macron chiede alla Serbia di non opporsi alla cosiddetta adesione del Kosovo a tutte le organizzazioni internazionali, comprese le Nazioni Unite.

In tal senso, la Serbia dovrebbe cooperare alla distruzione della propria integrità, del proprio ordine costituzionale e della propria posizione internazionale, in modo che il “caso Kosovo” non possa successivamente essere utilizzato da nessuna delle parti come precedente per future secessioni unilaterali.

Gli autori intendono utilizzare la resa della Serbia all’ultimatum come un modo per i non-riconoscitori (Spagna, Romania, Slovacchia, Grecia e Cipro), che coinvolgono cinque membri dell’UE e quattro membri della NATO, per riconoscere il cosiddetto Kosovo e sanare così la diatriba interna, sia all’interno dell’UE che della NATO.

Il loro altro obiettivo è trasferire alla Serbia tutta la responsabilità per le vittime, la devastazione e le conseguenze dell’uso di armi con uranio impoverito durante l’aggressione della NATO nel 1999, anche se la Serbia stessa ne è stata la vittima.

Il loro obiettivo finale è incorporare la Serbia in una cosiddetta “alleanza delle democrazie” istituita per affrontare le presunte “autocrazie” di Russia e Cina.

Questo vergognoso documento resterà in futuro a illustrare come gli obiettivi espansionistici dell’aggressione militare della NATO contro la Serbia (RFJ) nel 1999 siano stati per decenni proseguiti con altri mezzi come ultimatum, minacce di coercizione economica e politica.

La cosiddetta proposta di Scholz e Macron, ora trasformata in un’iniziativa dell’UE e sostenuta dagli Stati Uniti, unita alle ultime attività dei “Big Five” a Belgrado, è a dir poco un’usurpazione e pregiudica le prerogative e la decisionalità del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite come unico organo deputato a deliberare su questioni attinenti la pace e la sicurezza; ignora la risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite come atto legale universalmente e fortemente vincolante e cerca di trascinare la Serbia, un paese pacifico e militarmente neutrale, in uno scontro globale. 
Questa linea d’azione sconsiderata, unilaterale e arbitraria, oltre ad essere anti-serba, è piena di conseguenze imprevedibili.

Kosovo e Metohija non è un conflitto congelato, come sostenuto dall’Occidente e riecheggiato a Belgrado, né può essere risolto presentando un ultimatum alla Serbia.

Un’ipotetica accettazione dell’ultimatum non salverebbe né la pace né la sicurezza dei serbi nella provincia, aiuterebbe solo l’accumulo del potenziale di conflitto; altri separatismi incoraggiano e umiliano la Serbia e la nazione serba.

La causa principale e l’essenza del problema che riguarda Kosovo e Metohija risiede nella geopolitica determinata dal predominio delle principali potenze occidentali e dalla loro espansione ad est. La NATO fa del suo meglio per trasformare il Kosovo e Metohija, così come l’intera Serbia, in un trampolino di lancio per la sua incursione verso est, per mettere la Serbia contro Russia e Cina.

La questione dello status della Provincia del Kosovo e Metohija, tuttavia, non può essere risolta accettando alcun ultimatum ma insistendo invece sul rispetto della Costituzione, nonché dei confini internazionalmente riconosciuti e della Risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite.

Anche se la Serbia si arrendesse all’ultimatum, i serbi in Kosovo e Metohija rimarrebbero insicuri, le loro proprietà occupate illegalmente non verrebbero recuperate, circa 250.000 serbi espulsi e altri non albanesi rimarrebbero nell’impossibilità di tornare alle loro case liberamente e in sicurezza, le proprietà sociali e statali rimarrebbero usurpate.

Semmai, la Serbia dovrebbe essere consapevole che cedere all’ultimatum potrebbe solo portare all’accelerazione di pericolose tendenze di confronto e di escalation, sia a livello regionale che europeo.

Un eventuale consenso dato dalla Serbia all’adesione del cosiddetto Kosovo alle Nazioni Unite e ad altre organizzazioni internazionali equivarrebbe al riconoscimento della personalità giuridica internazionale di queste ultime, con conseguenze di ogni genere, a partire da un’escalation fino alla creazione della Grande Albania a spese dei territori statali, non solo della Serbia ma anche di altri stati balcanici.

C’è un’anima in Serbia che crede nelle nuove garanzie e promesse date dall’Occidente? Non è stata Angela Merkel che di recente ci ha ammonito a non fidarci delle loro rassicurazioni? Oppure la nostra creduloneria è già entrata nella fase senza limiti?

Le promesse di autogoverno per i serbi, la Comunità dei comuni serbi (seppure istituita ‘ai sensi della Costituzione del Kosovo’, secondo Chollet), e ‘la formalizzazione dello status della Chiesa ortodossa serba’, non alterano minimamente il vero carattere dell’ultimatum Scholz-Macron (UE).
Come mai? Perché la sua essenza sta nella richiesta che la Serbia prima tacitamente e poi formalmente e legalmente, riconosca l’indipendenza del cosiddetto Kosovo e accetti la sua adesione alle Nazioni Unite e ad altre organizzazioni internazionali.

Il resto è solo una parte di una cosmetica diplomatica più o meno convincente e delle tattiche per “salvare la faccia” della vittima.
La storia avverte che la pace, la stabilità e una vita migliore non possono essere preservate cedendo all’ultimatum a scapito della sovranità e dell’integrità territoriale.

Ricordiamo che l’accordo di Monaco del 1938 sulla separazione dei Sudeti dalla Cecoslovacchia, un ultimatum formulato alle spalle della Russia, fu anche pubblicizzato pubblicamente dagli allora leader di Germania, Francia, Italia e Regno Unito come l’unica salvezza per la pace in Europa .

È molto pericoloso che i leader contemporanei di quei paesi non siano consapevoli delle lezioni del passato.
La posizione assunta nei confronti della Costituzione, della risoluzione 1244 del Consiglio di sicurezza delle Nazioni Unite, dei confini internazionalmente riconosciuti della Serbia e del diritto internazionale, non è una questione che possa essere risolta da ultimatum o con un accordo una tantum, ma piuttosto occorre mettere in risalto l’importanza della sopravvivenza della Serbia come vecchio Stato europeo e della nazione serba come fattore che contribuisce alla pace, alla stabilità e al progresso nei Balcani, in Europa e nel mondo.

Tale status e reputazione della Serbia sono riaffermati dalla maggior parte dei paesi del mondo, da circa due terzi della popolazione del pianeta, che non hanno voluto e non vogliono riconoscere questo costrutto illegale come stato; tra questi c’è un numero non così piccolo di paesi che, su richiesta della Serbia, hanno ritirato i loro precedenti riconoscimenti senza temere pressioni come ultimatum da parte dell’Occidente a non farlo.


*Ministro degli Esteri della Yugoslavia dal 1998 al 2000 e attuale presidente del Forum Belgrado per un Mondo di Eguali

Traduzione a cura di Enrico Vigna Forum Belgrado Italia